تقبل الله حاج آقا

دنیای ما بسیار ساده تر از آن چه که فکر میکنیم قابل نابود کردن است. کافیست در درک کردن همدیگر نکوشیم. و این کاریست که دقیقا در حال حاضر داریم انجام میدهیم.
دیروز داشتم فکر میکردم که چطور در آن واحد 7 میلیارد نفر بر روی کره زمین زندگی میکنیم که در عین شلوغی و در هم لولیدن اینقدر تنها و بدبخت هستیم. البته قبلا اینطور فکر نمیکردم. این جزو دریافت های جدید زندگی من است. پیش از این تصور میکردم که بالاخره راهی کشف خواهد شد که برای برقراری یک ارتباط بلند مدت نیازمند این همه تلاش و کوشش نباشیم.
ولی از وقتی که از تلاش کردن خسته شده ام و منافع شخصی ام به خطر افتاده است طبیعتا در جهت باد تغییر مسیر داده ام و نظرم عوض شده است. در واقع همه چنین کاری میکنند، منتها برخی افراد از اینکه سست عقیده بودن خود را به زبان بیاورند بیمناک هستند ولی بعضی مثل من پیش از وقوع نیز آن را به زبان می آورند. البته برای به زبان راندنش هم دلایل احمقانه ای برای خودم تراشیده ام.
به هر حال این جا دنیاست. همین است دیگر. گرچه هنوز هم به شکل احمقانه ای معتقدم رمز و رازها و پیچیدگی های جالبی در زیر این ظاهر مفلوک دنیا پنهان است، ولی الان دوست دارم بگویم که دنیا همین چیز ساده و مسخره ای است که میبینم. همین پرتغال گندیده، همین سیب گاز زده نیمه، همین ماهی گندیده، همین کثافت.
دارم تصمیم میگیرم که یک آدم بدی بشوم از آن بدهای خیلی بد! از آنها که قاتل هستند و متجاوز! از آنها که پول بیت المال را بالا میکشند و یک آب پرتغال هم رویش! از آنها که فرزند هم نمیشناسند! از آن حاج آقا عادلی ها! خوب است جانم؟ این شکلی بشوم؟؟

تصویر: دگم، خودم.